Ενότητα 2η: Θυσία για την πατρίδα

Ταιριάζει, λοιπόν, να θεωρούμε πάρα πολύ ευτυχισμένους αυτούς, οι οποίοι αφού κινδύνευσαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ωραία έτσι τελείωσαν τη ζωή τους, χωρίς να εμπιστευθούν τους εαυτούς τους στην τύχη ούτε να περιμένουν το φυσικό θάνατο, αλλά προτιμώντας τον πιο ωραίο. Και γι’ αυτό βέβαια απ τη μια μένει αγέραστη η μνήμη τους ενώ από την άλλη είναι αξιοζήλευτη η τιμή τους (που τους αποδίδεται). απ’ όλους τους ανθρώπους. Και τους πενθούν λόγω της φύσης τους ως θνητούς, τους εξυμνούν όμως ως αθάνατους λόγω της γενναιότητάς τους. Και γι’ αυτό βέβαια θάβονται με δημόσια δαπάνη και διοργανώνονται αγώνες δύναμης και σοφίας και πλούτου προς τιμή τους, επειδή τους θεωρούν αυτούς που έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο άξιους να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους. Εγώ λοιπόν και τους καλοτυχίζω και τους ζηλεύω για το θάνατό τους και νομίζω ότι ανάμεσα στους ανθρώπους μόνο αυτοί αξίζει να υπάρχουν, όσοι δηλαδή, αφού γεννήθηκαν με θνητά σώματα, με την ανδρεία τους άφησαν πίσω τους αθάνατη μνήμη. 

Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς 79-81